غزل 217 - حافظ - مسلمانان مرا وقتی دلی بود

مسلمانان مرا وقتی دلی بود، که با وی گفتمی گر مشکلی بود، به گردابی چو می‌افتادم از غم، به تدبیرش امید ِ ساحلی بود، دلی همدرد و یاری مصلحت بین، که استظهار.